Wyścigi

Do Kalifornii przybyliśmy tydzień przed wyścigiem. Piękne dni dla mnie. Pilnował mnie trener mentalny – Michał. Nie odstępował mnie na krok. Wypoczynek, regeneracja, masaże, rozciąganie, ćwiczenia relaksacyjne, joga na plaży i treningi na trasie RAAM. Moje myśli były tylko w temacie jazdy, wiedziałem, że resztę ogarnie zespół na czele z Jarkiem, który wszystko dobrze zaplanował...

Przez pierwsze kilka godzin wyprzedziło mnie sporo osób. Także Ci, którzy nie dojechali. Ja jechałem swoje. Trasa wiodła pod górę. Było ciepło, nawet gorąco. Odczuwałem to jako przyjemne. Na szczycie piękny widok na pustynię i jazda w dół, nawet 80km/h. Pustynię polubiłem. Na rowerze nie jest źle, bo wieje i można wytrzymać 44 stopnie Celsjusza. Gorzej po zjeździe z 3500m. 6 stopni, mokro i zimno...

Na pomysł RAAM wpadłem w 2006. Mój maksymalny dystans wynosił 120 km. Stworzyłem plan, żeby co roku zwiększać dystans średnio o 50%. Rok później Jura Maraton (191), potem Pętla Drawska (300), ultramaraton w Świnoujściu (400), 2 razy Bałtyk-Bieszczady (1008), 2 razy Race Around Austria (1600 i 2200), w końcu RAAM (4800)...

Najlepsze było odkrycie, że po kilku dniach jazdy mogę spać 2,5 godziny na dobę, jechać ze stałym tętnem i nie tracić sił. Tak, jakbym się regenerował. Dodatkowo przestała nam spadać średnia prędkość.

Przed startem miałem wątpliwości, które zostawiłem na plaży Pacyfiku. Potem był już tylko spokój i sukces.