Autor: Ultrakolarz

Po zaliczeniu Kuhtai kształtuje się plan, żeby tej nocy zrobić jeszcze jedną górę. Silvretta  to masyw górski w parku narodowym na zachodniej granicy Austrii. Tam podobnie jak pod Grossglocknerem jest tzw. Hochalpenstrasse, czyli alpejska trasa turystyczna dla aut, motorów i oczywiście rowerów. Kulminacyjnym punktem zachodniej części RAA jest jezioro o tej samej nazwie położone na wy...

Kuh to po niemiecku krowa. Kuhtai to góra krów (a właściwie przełęcz), bo rzeczywiście jest tam ich dużo. W czasie RAA zawsze czekam na ten odcinek. Podjazd jest miejscami mocno stromy – do 17%. W sumie na ostatnich 23 km właściwej wspinaczki pokonuje się 1400 m przewyższenia.

Miałem za sobą 1400 kilometrów czyli 2/3 trasy. Pokonywałem kolejny płaski łącznik między punktami kulminacyjnymi. Tym razem był to dojazd spod Gerlosa do Innsbrucka. Wiatr wiał w plecy, więc jechało się całkiem szybko. Jezdnia mokra. Opady z przerwami.

Po 65 godzinach wyścigu, w piątek koło południa przyszedł czas na piąte poważne wzniesienie. W sumie naliczyłem ich 10, więc za tą górką był – można rzec – półmetek.

Piątkowym rankiem, po 2 godzinach nocnego postoju nieopodal miejscowości Strassen, mając na liczniku 1210 km, ruszyliśmy w kieunku Lienz aby potem wjechać w rejony Grossglockner Hochalpenstrasse.

Za miastem Ferlach, po wieczornym postoju miałem – po raz trzeci nocą – zmierzyć się z podjazdem, który nazywam Obertilliach, od nazwy najwyżej położonej miejscowości. Określam to też mianem „góry biatlonistów”, bo w owym kurorcie dwa lata z rzędu (2012 i 2013) napotkaliśmy ekipę polskich biatlonistów trenujących w tutejszych Alpach...

Trzeci dzień wyścigu był całkiem łaskawy w kwestii pogody. Nie padało. Moja najlepsza, świeżo zakupiona kurtka i właściwie niemal jedyna, której używałem, czyli Assos Sturm Prinz, mogła ode mnie odpocząć. Poza nią korzystałem tylko z bardzo lekkiej, cieniutkiej i nieśmiertelnej żółtej wiatrówki w Decathlonu. Mam ją co najmniej od pierwszego startu w Bałtyk-Bieszczady, czyl...

Zanim stanąłem na starcie, zapodałem kolejną drzemkę. W końcu ruszamy o 18:28 i cała noc przede mną. Po przebudzeniu miałem kilkadziesiąt minut do startu. Czułem się spokojny, spowolniony i zrelaksowany. Jednak im było bliżej godziny „0”, tym bardziej zaczęło rosnąć we mnie poddenerwowanie i niepewność. O moją dyspozycję, o ekipę, o sprzęt…